Ingrid: Blij!

Niet te geloven, ik lig op de tandartsenstoel en ik versta bijna alles wat de tandarts achter haar mondmasker tegen me zegt! En een paar weken later lopen we in het donker en versta ik bijna ieder woord van mijn metgezel zonder dat ik naar de mond hoef te kijken! Ik heb een paar maanden een cochleair implantaat en wordt er met de dag blijer van. Om dat te begrijpen eerst iets over mijn voorgeschiedenis.

Het is mooi geweest! Met een prachtig afscheid stop ik met werken op 60-jarige leeftijd en maak gebruik van een overbruggingspensioen. Dat heb ik toch maar mooi lang volgehouden met mijn slechthorendheid die vanaf mijn 30ste langzaamaan ernstiger werd. Toen ik 47 jaar was, werd ik afgekeurd voor mijn toenmalige werk als wijkverpleegkundige, ik paste niet meer in het team omdat ik niet meer kon telefoneren en zo geen bereikbare diensten en spreekuren meer kon doen! Gelukkig kon ik, dankzij een aanvullende opleiding, elders aan de slag als beleidsmedewerker in een groot zorgcentrum. Daar werkte ik met name in kleine groepen en met dank aan vele medewerkers, de diverse notulisten, internet, e-mail en de smartlink heb ik daar nog 12½ jaar met zeer veel plezier gewerkt.

Wat genoot ik van de rust aan m’n oren de eerste periode thuis, toen besefte ik pas dat ik behoorlijk op m’n tenen had gelopen om zoveel mogelijk te kunnen volgen en om mijn werk goed te kunnen doen. Na eerst wat mantelzorg uitgevoerd te hebben, wilde ik vrijwilligerswerk gaan doen, maar wat? Liefst iets met weinig mondelinge communicatie, want dat kostte me teveel inspanning! Ik ging me dus echt aanpassen aan m’n slechthorendheid.

In diezelfde tijd verscheen er in het tijdschrift ‘Horen’ een bericht dat er een onderzoek startte naar het effect van een dubbelzijdige cochleair implantaat (CI). Van cochleaire implantaten wist ik weinig maar dacht, ach ik informeer eens hoe je voor zo’n onderzoek in aanmerking zou kunnen komen. Dat resulteerde in een bezoek en intake in het UMC. Toen begon ik me pas te verdiepen in cochleaire implantatie en begon het eigenlijk ook een beetje eng te vinden. Ik wist wat ik had (één op één-gesprekken gingen toch nog redelijk in rustige omstandigheden) en hoe zou het dan worden? Ik hoopte al snel dat ik toch niet voor zo’n onderzoek naar dubbelzijdige implantaten in aanmerking zou komen…. En gelukkig was dat ook niet zo omdat een oor met hoortoestel nog redelijk functioneerde. Echter na een dag onderzoek bleek dat mijn slechtste oor wel geschikt was voor een CI en dat ik dus in aanmerking kwam voor een enkelzijdig implantaat.

En zo is het gebeurd, ik heb goed overleg gehad met diverse leden van het CI-team in Utrecht, zelfs nog een extra overleg met de audioloog over de keuze van het implantaat. Dat werd uiteindelijk Cochlear omdat ik veel fiets, wandel, veel buiten ben en graag iets had wat niet zo vochtgevoelig is.

Daarnaast zocht ik ook naar informatie en ervaringen van lotgenoten via internet. Dat deed wel goed, bij sommige verliep het vlekkeloos, anderen hadden wat (kleine) complicaties, maar overwegend positieve verhalen. Zo kon ik aardig voorbereid de operatie en de revalidatie tegemoet zien. Het bleef wel spannend!

Het verdere CI-traject verliep bijna volgens de boekjes. Na de operatie was ik 2 dagen goed misselijk, maar ik had totaal geen pijn. Wel had ik langdurig nog wat afscheiding ’s nachts uit het geopereerde oor. Ik dacht eerst dat dat erbij hoorde, maar na onderzoek bleek het een middenoorontsteking te zijn. Als complicatie heb ik een gaatje in het trommelvlies overgehouden. Hierdoor moet ik voorzichtig zijn met douchen en zwemmen en indien ik er veel last van houd kan het eventueel weer dichtgemaakt worden. Maar nu na ruim 2 jaar vind ik dat nog niet nodig, met een op maat gemaakte oordop, douche en zwem ik en dat gaat goed!

Het spraakverstaan echter kwam heel snel op gang, niet meteen de eerste dag na de aansluiting,  maar geleidelijk aan in de eerste week. Eerst dacht ik dat ik in een ruimteschip verbleef wat het geluid betrof, maar al snel ging dat beter. En na een paar weken lukte het al mannen en vrouwenstemmen te onderscheiden en vervolgens ook voorzichtig het herkennen van stemmen.

Muziek vond ik vreselijk. Ik luisterde af en toe, maar hoorde liever het gesproken woord. Na ruim 1½ jaar ben ik vaker naar muziek gaan luisteren en na 2 jaar tijdens een langdurige schilderklus begon ik weer te genieten van muziek, vooral de snaar- (behalve viool) instrumenten (piano, gitaar, harp). Geweldig!

Telefoneren blijf ik lastig vinden, soms gaat het redelijk en ik probeer wel wat vaker op te nemen, maar geef nog heel graag snel de telefoon door aan manlief! Ik zal eens op zoek gaan naar een betere.

Inmiddels heb ik vrijwilligerswerk bij de NVVS en bij natuurmonumenten (buiten werkzaamheden), verder ben ik een dag in de week oppas-oma bij onze 2 kleindochters.

Helemaal leuk was het dat ik kort na de implantatie hoorde dat de toen 15 maanden oude Mette allerlei geluidjes maakte als ze liep aan mijn hand…… een prachtige ervaring! Opvallend was dat ik geleidelijk aan makkelijker iets aan onbekenden durfde te vragen of met hen in gesprek durfde te gaan.

Kortom ik ben nu na ruim 2 jaar ontzettend blij en gelukkig met mijn CI en behalve het genot van beter verstaan heeft het duidelijk mijn zelfvertrouwen vergroot!

Ingrid Wanders
Vught 15-01-1213