Als alleenstaande moeder van twee kinderen is opvoeden niet gemakkelijk. Ilona van Beusekom (41) heeft er nog een extra zorg bij: haar jongste zoon Skyler (4) is namelijk doof.
In onderstaand artikel uit het blad "Kinderen" vertelt ze meer:

"Tien dagen na de bevalling, stortte ik in één keer van mijn roze wolk af. Ik dacht dat ik een gezond kind had gekregen: tien vingers, tien teentjes... Alles zat er op en aan. Maar toen de mensen van het consultatiebureau vermoedden dat Skyler een gehoorprobleem had, kwam dat voor mij als donderslag bij heldere hemel! Af en toe komt het voor dat een kind niet goed op een gehoortest reageert omdat het verkouden is. En inderdaad, Skyler leek die dag wel een beetje snotterig. Slaagde hij daarom niet voor de gehoortest?. Vanaf dat moment probeerden we van alles om te ontdekken of hij op geluid reageerde. We klopten op deuren, klapten in handen... Maar toen hij vrolijk bleef lachen, toen het opklapbed waar ik tijdens de kraamtijd in had gelegen, hard op de grond kletterde, kregen we toch het vermoeden dat er iets niet klopte.

Er volgden allerlei testen in het ziekenhuis, maar Skyler reageerde nergens op. De grond zakte onder mijn voeten vandaan, ik kon alleen maar huilen. Skyler bleek volledig doof. De artsen raadde aan om een cochleair
implantaat (CI) te plaatsen. Dat is een apparaatje dat geluiden nabootst door middel van elektrische stroom­pjes, het vervangt eigenlijk het gehoor. Hoe sneller Skyler geopereerd zou worden, hoe meer zijn achter­ stand beperkt zou blijven. Mijn (inmiddels ex-) man en ik vonden het moeilijk om die beslissing te nemen, wat als later zou blijken dat Skyler liever doof had willen blijven? Uiteindelijk kozen we toch voor de operatie, dat gaf hem immers de meeste kansen op begrip in de horende wereld. Skyler werd geopereerd toen hij anderhalf was. De tijd ervoor was erg zwaar. Ik probeerde met hem te communiceren door plaatjes te laten zien, van luiers of een fles melk. Ik volgde zelfs een speciale oudercursus in gebarentaal. Communiceren met hem was heel intensief. Ik moest constant oogcontact met hem houden. En waar een andere ouder naar zijn kind kan roepen, moest ik er constant achteraan rennen. In die tijd liep mijn huwelijk stuk. Niet vanwege Skyler, maar alle zorgen rondom hem maakten onze relatie er niet makkelijker op. Ik kwam grotendeels alleen te staan voor de dagelijkse zorg voor onze twee kinderen (Skyler heeft een broer van tien) en viel kilo's af van vermoeidheid.

Skyler heeft meer aandacht nodig dan andere kinderen, en die kan ik hem helaas niet altijd geven. Gelukkig is er wel veel veranderd sinds hij zijn CI heeft. Toen hij tweeënhalf was, zei hij zijn eerste woordjes. Inmiddels kan hij vrij goed praten. Sinds hij kan horen en praten, wordt Skyler beter geaccepteerd door andere kinderen. Voorheen was hij erg op zichzelf. Maar als andere kinde­ren helemaal in hun spel opgaan en door elkaar heen schreeuwen, staat Skyler er vaak wat verloren bij. Dan begrijpt hij er niets meer van. Gelukkig leert hij goed voor zichzelf op te komen. En als hij geen zin heeft in andere kinderen, zet hij z'n CI af om in zijn eentje spelen. Volgens mij vindt hij het soms best fijn om even niets te horen.

Ik ben blij dat Skyler een redelijk normaal leven kan leiden, maar toch maak ik me soms zorgen om de toekomst. Het is maar de vraag of hij een opleiding kan volgen zoals ieder ander. Nu gaat hij naar een school voor dove en slechthorende kinderen, met leeftijdgenootjes die hem begrijpen. Skyler zal waarschijnlijk niet de toekomst krijgen die ik voor hem in gedachten had, maar uiteindelijk wil ik gewoon dat hij gelukkig wordt."