Ervaringen van Adrie

19 januari 2017

Deze maand (december 2014) is het precies 10 jaar geleden dat ik in het LUMC in Leiden geïmplanteerd ben. In de eerste week van februari kreeg ik mijn CI.

In oktober 1955 had ik mijn eerste hap, een Philips-kasttoestel gekregen. In 2004 droeg ik een Phonak-oorhanger, de sterkste die er op dat moment was.

Ik had grote verwachtingen van mijn CI wat tot gevolg had dat het in het begin tegen viel. Het geluid was niet zo warm en vertrouwd als dat van mijn oude hap. Het klonk anders en ik verstond vrij weinig. Eerlijkheidshalve moet ik vertellen dat ik aan mijn rechteroor geïmplanteerd ben, terwijl ik mijn hap op mijn linkeroor droeg. Volgens mijn audiogram waren beide oren even slecht (110-115 dB verlies) maar links kon ik beter verstaan. Mijn rechteroor was (in 2004) dus lui, als ik het zo mag noemen.

Na een week werd mijn gehoor getest en naar wat ik mij er van herinner was het resultaat aan de magere kant, minder dan 30%. De proef met zinnen gaf zelfs 0%. En ze hadden me 65% voorspeld. Dat viel dus zwaar tegen. Ik had het gevoel dat het mislukt was. Maar ik kon niet terug en als dat wel gekund had dan was dat ook geen oplossing geweest. Een hap, hoe sterk ook, bood geen soelaas.

Gelukkig bemerkte ik na 2 weken al een hele kleine vooruitgang. Op weg naar huis vanuit het LUMC in de auto, hoorde ik opeens de muziek op de autoradio. Dat gaf moed. De testen na een week hoortraining in Leiden werden ook langzaam aan beter. Na een paar maanden zat ik op 40%. Toen begon ik er vertrouwen in te krijgen. In totaal heb ik wel 80 hoortrainingen van een half uur gehad en dan nog enorm veel trainingen thuis met mijn maatje.  Een lotgenoot die kort na mij geïmplanteerd was, vond het na 3 keer al genoeg. Hij had direct een score van over de 80%. Het kan dus verkeren. Op dit moment heb ik een score van rond de 80% en met zinnen (een verhaaltje navertellen) haal ik ook een prima cijfer. Gesprekken één op één gaan prima, met meerdere mensen wat moeilijker. Met bijgeluiden wordt het weer wat moeilijker. Tv verstaan is ook moeilijk, maar daar gebruik ik ondertiteling bij. Telefoneren lukt me niet echt, dat is nog een probleem. Maar ik kan me goed redden en al met al ben ik heel tevreden en vooral blij met mijn CI. Ik graag hem van bij het opstaan tot het weer naar bed gaan. Als ik overvallen word door een regenbui dan doe ik hem af, maar voor de rest heb ik hem op mijn kop. Mensen zie ik wel eens kijken naar wat ik op mijn hoofd heb maar dat zal me een zorg zijn. Een enkeling vraagt wel eens wat ik op mijn hoofd draag en dan geef ik uitleg. Best leuk om te doen. Ik word nogal eens op straat aangesproken door mensen die de weg vragen. Toen ik nog een hap droeg verstond ik het bijna nooit maar met mijn CI gaat het prima. In het begin was ik dan ook heel verbaasd maar gaandeweg geeft het vertrouwen. Die CI's zijn toch maar geweldig, althans voor mij.